Raoul Chanet

Kunstschilder

 

Geboren in het Limburgse Schulen.

Studeerde aan de Koninklijke Academie Schone Kunsten te Brussel. Zijn beginperiode tijdens de turbulente jaren, was gekenmerkt door een voortdurend zoeken naar een eigen stijl.

Zijn oerdegelijk en creatief kunnen werden geleid door een onoverkomelijke drang naar perfectie en zijn opmerkingsgeest blijft alert voor de schoonheid om hem heen. Deze schoonheid beeldend verantwoorden, blijft zijn hele streven bepalen.

Om Chanet te kennen en om zijn werken te doorvoelen moet je met hem mee op tocht langs vele mooie dingen en ervaringen. Een rijke vindplaats is voor hem de natuur en de literatuur. Lezen is voor hem een geprogrammeerde bezigheid van o.a. vertalingen van Chinese, Japanse en Fantastische schrijvers. Over Tolkien zegt hij, jaren voor er sprake was van de film, "Tolkien is de meest fantastische schrijver, vooral zijn 'In de ban van de Ring' inspireert me. Hij beschrijft alles zo enorm picturaal en met een ongekende verbeelding waar het magische uitstraalt”.

Het magische Realisme van Raoul Chanet is een verhaal dat in werkelijkheid begint en zich afspeelt op de grens van realiteit en mythe. Het is een realiteit die overgaat in een buitenwerelds gebeuren, een realiteit die verwijst naar een andere wereld, een droomwereld die echter ook echt is, vooral voor wie hem schiep en voor de toeschouwer die hem wil binnentreden. Realiteit en droom zijn hier samengevoegd in kleurrijke vormen, tot een wereld vol verwachting.

Als kunstschilder is Raoul iemand die eerder contacten ontloopt dan dat hij gemeenzaamheid zoekt. Hij heeft steeds gewerkt, dag na dag, jaar in jaar uit, nu 50 jaar lang, met het gevoel dat morgen belangrijker is dan vandaag, alleen, eenzaam. Nooit dan alleen aan zichzelf stelde hij vragen. Hij bleef een einzelganger in zijn kunst: een eigen visie, een eigen stijl, een aparte figuur die vlucht in zijn werk.

Hij verwerkt de brutale werkelijkheid tot een nieuwe realiteit, een realisme dat een andere, een nieuwe, zoveel betere wereld schept. Een wereld die vervuld is van abstraherende rust, omringd door een veelheid van esthetische elementen.

Een bijna constante aanwezige is de vrouwenfiguur, naakt of rijkelijk gedrapeerd, afstandelijk en toch contact, met een blik die je blijft volgen vanwaar je het schilderij ook bekijkt.

Deze werken zitten vol leven dat je voortdurend ontdekken kan. Raoul schildert niet een droom, maar wel zijn realiteit.

Schilderen is voor hem een spelen geweest, vanaf zijn eerste kleurpotloden als kind tot zijn volwassen kunstenaarschap, kleuren als ernstig spel, kleuren om gevoelens te suggereren, kleuren om de realiteit op te tillen tot droom.

Deze kleuren zitten ingebed in een verzorgde en stevige compositie, Barok of sober, de opbouw is beredeneerd, ieder detail puzzelt perfect met het volgende, tot het geheel mooi uitgebalanceerd is bij elkaar gelegd.

Zoiets kan je slechts als je lang en vasthoudend je aangeboren vormgevoel leert omzetten in vormbeheersing en compositorische vaardigheid.

De kunstenaar schept vanuit een kunstzinnige aanleg, maar hij is ook vakman. Omdat Chanet vakman is, slaagt hij erin doeken te schilderen die niettegenstaande de veelheid van objecten, de groter verscheidenheid en soms tegenstrijdigheid, de dingen in een zodanige context te plaatsen dat ze een geheel vormen.

Een wereld vol illusie!

 

 

 

 

 

Toespraak: Een ogen- blik op het werk van Raoul door Tejo Kwaspen

 

Beste vrienden van de schilderkunst,

Beste vrienden van Raoul Chanet.

 

Met fierheid durf ik te zeggen dat ik een fan ben van het werk van Raoul, en ook van Raoul zelf.Vanaf 1970 geniet ik al meer dan 35 jaar van de diverse schilderstijlen van mijn oom Boe en vriend Raoul.

Weliswaar houd ik van het ene genre al meer dan het andere.

 

Na 50 jaar intens creatief bezig zijn met verfpalet en penseel en na ongeveer evenveel exposities zal reeds zowat alles door al de die vorige sprekers over

Raoul Chanet verteld zijn. Wees gerust; ik ga mij niet wagen aan een bloemlezing van een kunstkenner of kunstcriticus, maar ik wil mij graag even verplaatsen in de persoon van de schilder.

 

Is er naast de evolutie in stijlen ook een evolutie ontstaan in het proces dat de schilder doormaakt wanneer hij aan een nieuw werk begint?

Van Raoul weten we dat schilderen een echte verslaving is. Daarzonder zou hij niet kunnen, zou hij niets zijn!

Maar dan zet hij weer eens een maagdelijk wit doek op de ezel en wordt de schepper en later de vakman opnieuw aangesproken. Het proces is weer gestart. Het proces dat met de jaren moeilijker wordt, daar de schilder enerzijds dieper moet graven in zijn inspiratie en anderzijds een product wil afleveren dat nog steeds in groeiende lijn beweegt. Of dachten wij dat tovenaar Raoul die kustwerken zonder enige vorm van spanning en zoeken uit zijn hoed tovert. Vergeet het maar. Hier vindt steeds opnieuw een moment van aarzeling plaats, een confrontatie met het onbekende, met zijn zoeken?

 

Gelukkig vertoeft deze van inborst zeer jonge kunstenaar in zijn wereld van het magisch-realisme. Na al die jaren blijft hij geloven in het sprookje. Sprookjes en dromen en fantaseren zijn de ingrediënten voor het nieuwe werk. Wonderen gebeuren als je blijft dromen.

 

Vreemd nochtans begint zijn zoektocht, zijn nieuw verhaal in de werkelijkheid. Voorwaarde is wel dat het centrale object een immense schoonheid uitstraalt. Nu hoor ik jullie al hardop denken… zijn vrouwen met die ogen die je zo graag opzoekt. Zijn alom gekende vrouwen figuren, niet geschilderd naar model, maar geschapen in zijn verbeelding als het summum van zijn verlangen naar schoonheid en jullie zijn het met mij eens: wat zijn ze mooi zijn vrouwen.

 

Een andere keer is het een zwaan, kraai, een duif, een mus, die in hun sierlijkheid, in hun beweging, in hun vlucht, op zo een perfect realistische wijze op doek gezet worden, dat je gefascineerd raakt door dit natuurlijk wezentje op zij mooist.

Ook de overvloed aan bloemen, vlinders, planten, bomen en zelfs een heel bos krijgen als centraal thema een vaste stek in Raouls werken en het gamma aan objecten wordt steeds ruimer en boeiender: een kelk, een viool, een masker,… Maar de vuistregel blijft, het moet mooi zijn.

 

Nu het object gekend is, wordt zijn groot tekentalent aangesproken en verschijnen de eerste lijnen van het centrale thema op het doek.

Ik heb ergens gelezen dat er om kunstenaar te worden geen talent nodig is, alleen lef. Talent is nochtans hier wel op zijn plaats.

Het tekenen door Raoul is zo technisch, zo subtiel, zo subtiel, zo verfijnd, dat je het wil aanraken om te controleren of het nu echt of getekend is.

Zeker talent.

 

Rond dit object uit de realiteit ontstaat, groeit een decor van fantasie uit het magische brein van de kunstenaar, streng de regels van de compositie respecterend en de opbouw is beredeneerd. Het hoofdmotief vergroeit als het ware met de omgeving. Ook dit proces van decoratie ligt vooraf niet vast. Steeds voor hem een vraag: Waar ga ik deze keer uitkomen?

Fantasie brengt je waar je wilt komen, waar je wil zijn.

 

Dan komt de meester op de proppen: ditmaal zijn het zijn kleuren.

De tovenaar schiet in actie. Op het palet zoeken de kleuren elkaar op en vermengen zich tot een ongekende massa nuances en tinten, die zojuist gekozen zijn, dat elk hoekje van het schilderij langzaam maar zeker begint te leven.

Wat ik nu in een zin samenvat is het werk van vele, vele uren en dagen. Door de perfectie zowel in de keuze van de kleuren als de perfectie van de penselen, ontstaat hier een nieuwe Chanet synoniem voor een wondere wereld. Knijp je ogen al dan niet lichtjes toe en stap voorzichtig in het schilderij. Met grootse bewondering voor de verleidelijke uitstraling en schoonheid van het centrale wezen neemt hij je op in zijn fantasie en laat je klimmen, glijden, je verstoppen, je verdwalen, maar laat hij je vooral genieten en gelukkig zijn. Ja, hier wil ik verblijven, in zijn droomwereld. Dit is nu juist Raouls uitdaging: de combinatie van droom en schoonheid scheppen. Die zoektocht lijkt gemakkelijk. Maar na 50 jaar nog steeds kunnen dromen, je spirituele bron blijven aanspreken, dit is een grote gave, een talent. Raoul zoekt die waarheid en schoonheid in de transparantie van een vleugel van een duif, van een bloemblaadje in het juiste licht, in de welving van een vrouwenborst, maar ook in zoveel andere vormen van de werkelijkheid.

 

Soms wanneer ik naar Boe zijn werk kijk en de bewondering groot wordt dan verschijnt de vitale essentie van het voorwerp, maar vooral de ziel van de schilder. Dan barst van binnen de dankbaarheid los en ben ik fier dat ik een grote fan ben van jou. Proficiat Boe.

 

Tejo Kwaspen

9 maart 2007

 

 

Raoul is na een slepende ziekte overleden op 27/12/2017.